Ριχάρδος

Όνομα 3 βασιλιάδων της Αγγλίας. 1. Ρ. Α’ ο Λεοντόκαρδος (Οξφόρδη 1157 – Σαλί, Λιμουζέν 1199). Διαδέχτηκε τον Ερίκο B’ (1189) αλλά λίγους μήνες αργότερα έφυγε από την Αγγλία με οχτώ χιλιάδες άντρες για να ενωθεί με τους Σταυροφόρους. Κατέλαβε την Άκκρα και την Ασκαλόν, νίκησε τον Σαλαδίνο στο Αρζούφ (1191) και λίγο αργότερα κατέλαβε την Ιόππη (Γιάφα)· καθώς όμως τον εγκατέλειψαν οι περισσότεροι σύμμαχοί του, δεν κατόρθωσε να καταλάβει την Ιερουσαλήμ. Οι πληροφορίες που έλαβε ότι ο αδελφός του Ιωάννης (ο λεγόμενος Ακτήμων) συνωμοτούσε για να του πάρει τον θρόνο, τον έπεισαν να συνάψει τριετή ανακωχή με τον Σαλαδίνο και, μεταμφιεσμένος για να ξεφύγει από τον Φίλιππο B’ της Γαλλίας (που σχεδίαζε να του πάρει τις γαλλικές κτήσεις του) και τον Ερρίκο ΣΤ’, επιχείρησε να διασχίσει την Ευρώπη. Όταν τον έκλεισαν στη φυλακή, μετά τη σύλληψή του, κατόρθωσε να εξαγοράσει την απελευθέρωσή του και να φτάσει στην Αγγλία, όπου τελικά νίκησε τους εχθρούς του. Αφήνοντας έπειτα την κυβέρνηση της χώρας του στον αρχιεπίσκοπο Γουόλτερ, ξαναγύρισε (1194) στη Γαλλία για vα ανακτήσει τα εδάφη που του είχε αποσπάσει ο Φίλιππος. Τον νίκησε οριστικά στο Ζιζόρ το 1198, αλλά στη μάχη τραυματίστηκε κι αυτός και πέθανε λίγο αργότερα. 2. Ρ. B’ (Μπορντό 1367 – Ποντεφράκτ 1400). Γιος του Εδουάρδου (του Μαύρου Πρίγκιπα), διαδέχτηκε τον παππού από τον πατέρα του, Εδουάρδο Γ’, σε ηλικία δέκα ετών και βασίλευσε έως το 1389 υπό την κηδεμονία ενός συμβουλίου αντιβασιλείας, όπου κυριαρχούσε ο θείος του Ιωάννης του Γκάουντ, δούκας του Λάνκαστερ. Την εποχή εκείνη η Αγγλία συγκλονιζόταν από τρομερή εξέγερση των χωρικών (1381-82, που κατεστάλη με άγριες σφαγές), από το αιρετικό κίνημα των λόλαρντς, που είχε υποκινήσει ο Τζον Γουίκλιφ, από τον πόλεμο εναντίον της Γαλλίας και της Σκοτίας καθώς και από βίαιες έριδες. Αφού ανάλαβε προσωπικά την εξουσία, ο Ριχάρδος B’ συνήψε ανακωχή με τη Γαλλία (παντρεύτηκε την Ισαβέλα, την πεντάχρονη κόρη του Κάρολου ΣΤ’) και αποκατέστησε την ισορροπία μεταξύ στέμματος και Κοινοβουλίου· έπειτα, με μια σειρά πραξικοπημάτων, επέβαλε δεσποτικό καθεστώς (1397) εναντίον του οποίου οργάνωσε εξέγερση ο εξάδελφος του Ερίκος του Λάνκαστερ (γιος του Ιωάννη του Γκάουντ). Αφού ηττήθηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος, αναγκάστηκε να παραιτηθεί (1399). Ο Ερίκος τον σκότωσε στον Πύργο του Λονδίνου (1400) και ανακηρύχτηκε βασιλιάς με το όνομα Ερίκος Δ’. Ο Ριχάρδος B’ ενέπνευσε στον Σαίξπηρ την ομώνυμη τραγωδία. 3. Ρ. Γ’ της Υόρκης (Φόδερινγκχεϊ Κασλ 1452 – Μπόσουορθ 1485). Διαδέχτηκε (1483) τον αδελφό του Εδουάρδο Δ’, αφού σκότωσε τον ανιψιό και διάδοχό του Εδουάρδο E’, αλλά κι αυτός σκοτώθηκε στη μάχη του Μπόσουορθ από τον Ερίκο Τιδόρ, δούκα του Ρίτσμοντ, που βασίλευσε με το όνομα Ερίκος Z’. Ο Ριχάρδος Α’ σε παλαιά ξυλογραφία, εμπνευσμένη από την επωνυμία «Λεοντόκαρδος», που του δόθηκε για τη γενναιότητα του. Ο Ριχάρδος Β’, περιστοιχισμένος από το βασιλιά Εδουάρδο τον Εξομολογητή, τον Άγιο Εδμόνδο και τον Άγιο Ιωάννη το Βαπτιστή, σε δίπτυχο του 14ου αιώνα. Ο βασιλιάς Ριχάρδος Γ’, που σκοτώθηκε σε μάχη.